វត្ថុនោះទៅតាមចិត្តចង់ ដូចជាអ្នកបញ្ជាដៃជើងនោះទេ។
ប្រសិនបើអវៈយវៈភេទនេះរឹងងើបឆ្ងក់ពេញរូបរាងរបស់វា ដោយសាមីខ្លួនមិនទាំងបញ្ជាវាផង នោះបានសេចក្តីថា វាស្ថិតនៅក្នុងរយៈពេលមួយដ៏ពិសិដ្ឋណាស់សម្រាប់ខ្លួនអ្នក។ ប៉ុនែ្តសម្រាប់ករណីមួយនោះដែលថាអស់ឥទិ្ធពលរហូតលែងបញ្ជាវាបាន (ដេកស្តូក) នោះជាដំណាក់កាលមួយដែលមានបញ្ហាខ្លាំងហើយ។
មូលហេតុអី្វខ្លះទៅដែលនាំឲ្យលិង្គមិនងើប មិនរឹង
ទីមួយៈ
បណ្តាលមកពីសរសៃឈាម។ ជាធម្មតាប្រសិនបើដំណើរឈាមរត់របស់អ្នកមានសភាពមាំមួនធម្មតាវិញនោះ ពេលដែលវត្ថុនោះត្រូវងើបរឹងឡើង គឺសរសៃឈាមបានប្រឹងបូមឈាមបំប៉ោងបានដល់ទៅ ២០ដង ប្រៀបធៀបពេលដែលវាមិនទាន់ងើបរឹងមុនពេលដែលអ្នករៀបចំខ្លួនជាស្រេចដើម្បីបើកការវាយលុកប្រយុទ្ធនៅក្នុងរឿងលើគ្រែ។
ជាមួយពេលដ៏យូរលង់ ខណៈអាយុរបស់អ្នកកាន់តែជ្រាជ្រេ (កាន់តែច្រើន) ណាស់ទៅហើយនោះ សរសៃឈាមដែលផ្តុំនៅត្រង់អវៈយវៈភេទនោះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃក៏កាន់តែចុះខ្សោយទៅ រហូតដល់ការបូមឈាមទៅបំប៉ោងលិង្គឲ្យងើបបះរឹងឡើង ក៏មិនអាចធ្វើតទៅទៀត។ ដូច្នេះ ប្រដាប់បន្តពូជរបស់អ្នកក៏ត្រូវតែទទួលវាសនាទៅតាមនោះផងដែរ។
ទីពីរៈ
ក៏ដោយសារតែខូចខាតប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ធ្វើឲ្យលិង្គងើបបះឡើងលែងរួច។ មានប្រភេទជំងឺជាច្រើនដែលបណ្តាលឲ្យសរសៃប្រសាទត្រូវតែខូចបង់ជារៀងរហូត (សរសៃប្រសាទដែលជួយដាស់អារម្មណ៍ឲ្យប្រដាប់ភេទរឹងឆ្ងក់) ពិសេសនោះ គឺជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ មានមនុស្សប្រមាណជា ១០% ក្រោយពេលកើតជំងឺទឹកនោមផ្អែមហើយនោះ ត្រូវបាត់អស់រលីងនូវអារម្មណ៍ចង់រួមរ័ក។ ជាមួយអ្នកដែលកើតជំងឺទឹកនោមនេះកាន់តែយូរពេលទៅនោះមានចំនួនដល់ទៅ ៥០% ត្រូវបាត់បង់សមត្ថភាពរួមភេទតែម្តង និងស្ថានភាព (អស់សមត្ថភាពនៃលិង្គ)។
សភាពផ្នែកអារម្មណ៍ និងផ្លូវចិត្តទៀតសោត ក៏ជាកត្តាដ៏ពិសេសដែលធ្វើឲ្យអ្នកបាត់បង់ចំណងរួមភេទសម័្ពន្ធនោះដែរ ក៏ព្រោះតែលិង្គមិនងើប ឬមួយតែងតែធ្វើឲ្យបុរសជួបបញ្ហានៅចំពោះមុខដៃគូដែលត្រៀមបម្រើសេវា ហើយទន្ទឹមពេលដែលបុរសភេទបានត្រៀមជាស្រេចថា ខ្លួននឹងទទួលយកការសេពសន្ថវៈផងដែរនោះ។
ទីបីៈ
កត្តាអ័កម៉ូនបុរសភេទ ដែលមាននៅក្នុងឈាមត្រូវបាត់បង់ទៅអស់យ៉ាងច្រើន(Hormone Testosterone) ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ភាពរឹបឹងនៃប្រដាប់បន្តពូជ។
ទាំងអស់ខាងលើនេះហើយ សុទ្ធតែជាប្រភពដ៏ចំបង ដែលនាំឲ្យបុរសឈានដល់ករណីអសមត្ថភាពនៃលិង្គ។
ដើម្បីធ្វើការត្រួតពិនិត្យផ្នែកជីវសាស្រ្តនៅក្នុងខ្លួនរបស់អ្នកឲ្យដឹងថា តើអាប្អួនតូចសំឡាញ់នោះអាចដំណើរការបានដែរ ឬទេ នៅពេលកំពុងដេកលក់? ដូច្នេះ អ្នកគួរតែសាកល្បងមើលចាប់តាំងពីពេលដែលអ្នកភ្ញាក់ពីដំណេក។
ប្រសិនបើការសាកល្បងយ៉ាងដូច្នេះ នៅតែពុំទទួលបានជោគជ័យទេនោះ អ្នកត្រូវតែគិតដោយខ្លួនឯងថា គួរតែទៅធ្វើការព្យាបាល ឬក៏ត្រូវជួបប្រាស្រ័យជាមួយអ្នកចិត្តសាស្រ្តកាមសាស្រ្ត៕
ប្រភពៈ ទស្សនាវដ្តីខែ្មរអប្សរា
